شال و کلاه می بافم با خیالت......

تا در سرمای نبودنت یخ نبندم

شاعرم کن

بخند

و بگذار دیوانی از بوسه برایت بگویم

دست بکش توی موهات , تاری که میاد تو دستت همونیه که من به دنیا نمیدمش!!

دستهایت را زیر تنهاییم ستون کن که من از آوارگی بی تو بودن میترسم.....

تو دریایی و من موجی اسیرم

که میخواهم در آغوشت بمیرم

بیا دریای من آغوش برکش

نمیخواهم جدا از تو بمیرم

تو در من آن تب گرمی که آبم میکند کم کم

نگاهت نیز چون مستی خرابم میکند کم کم

برگرد این آخرین بخیه ای است که به گلویم میزنم!!!!

کاش آغوش تو همچون ترانه هایم وقت تنهایی به سراغم می آمد سرمست و آزاد بردیا!!!

حرف تو که میشود من چقدر ناشیانه ادعای بی تفاوتی میکنم!!!

اگر دیوانگی نیست پس چیست؟

وقتی در این دنیای به این بزرگی دلت فقط هوای یک نفر را میکند.....!